مدح و شهادت امام زین العابدین علیه‌السلام
باید تـو را حـسـیـنِ مـکـرّر بـخـوانَـمت یـا کـه عـلـیِ اکـبـر دیـگـر بـخـوانـمـت هم صاحبِ صحـیـفـه‌ای و هم نَـواده‌اش پس حـق بِده مرا، که پیـمـبـر بخوانمت در مدح تو بس است همین که تو را زِ جان سـر لـوحـۀ رقـیّـه و اصـغـر بخـوانمت قــرآنِ نـاطـقـی و تـو را آیــه آیــه از.. قدر و ضحی و فاطر و کوثر بخوانمت در عشق، اقتدایِ تو بر فاطمه است پس با اذنِ مـادر، عـاشـقِ مـادر بـخـوانـمت عطرِ تو عطر باغِ بهشتی ست، نِی عجب اصلاً زِ جـنـسِ سـيبِ مُـعـطر بخوانمت مـست از میِ حـسینیِ تو، اهلِ عـالـمَـند مـستـم نِـما که در پیِ سـاغـر بخـوانمت وقـتـی که بُـرده‌ای دلِ اربـابِ شـهـر را حق است اینکه حضرتِ دلبر بخوانمت دنـیا بـه وقـتِ سـجـدۀ تـو می‌کـنـد قـیـام والامـقـامـی و شَـه و سـرور بخـوانمت سـجــادۀ تــو بــویِ خــداونــد مـی‌دهــد سجـادی و بـه سـجـدۀ آخـر بـخـوانـمـت از خـطـبه خـوانی تو قـیامـت به پا شده اینـگـونه من قـیـامـتِ اکـبـر بخـوانـمت گـفـتـی أنـا علی...و عـلـی وار دَم زدی تـا کـه عـلـیِ دوم و حـیـدر بـخـوانـمـت اَخلاق نـیـکِ توست، ابـوحـمزه ساخـته خَـلـقـاً تـو را مـعـلـمِ بـرتـر بـخـوانـمـت از کودکی دلَت به غم و غُصّه مُبتلاست از کـودکـی به غُـصّـه بـرابـر بخوانمت در کربلا غمت دو برابر شد ای غریب که سـوگـوارِ کُـشـتۀ بـی‌سـر بـخـوانمت همـپـایِ زیـنـبـی و بـه گـودالِ قـتـلـگـاه از راویـانِ بـوسـه بـه حـنجـر بخوانمت در شام و کوفه هم غُل و زنجیر بوده‌ای آری تـو را اَسـیـرِ مُـکــدّر بـخـوانـمـت آمـد مـدیـنـه زهـر، تـوانِ تـو را گرفـت تا عـاقـبـت تو را گـلِ پـرپـر بخـوانمت سنگِ مزار هم که نداری، شهیدِ عـشق کُـنجِ بـقـیـع بـا دلِ مُـضـطـر بخـوانـمت لطفی نِما به ”ملتمس”خاکِ کویِ خویش تا مـدحِ نو سروده به محـضر بخوانمت |